از هتک حرمت تا عدم اعزام به بیمارستان نوکیش مسیحی

این نوشته مروری است بر انواع شکنجه در زندان های ایران، که نشان می دهد از سال 91 ابزار جدیدی با نام هتک حرمت به زندانیان؛ در بین ماموران زندان باب شده که البته باب شدنش به گذشته و علنی شدنش به همین سالهای اخیر بر می گردد و ماموران از این شیوه برای شکنجه روحی و گرفتن زهر چشم استفاده می کنند. روشی توهین آمیز که برای خورد کردن شخصیت زندانی و تضعیف روحیه وی از آن بهره مند می شوند. اگر چه آئین نامه داخلی زندان‌ها اجازه بازرسی بدنی زندانیان را به ماموران می‌دهد، اما در مقررات نوشته شده زندان، بازرسی بدنی برای معتادان و افرادی که شبهه فعالیتهای قاچاق در مورد آن‌ها وجود دارد اعمال می‌گردد نه برای همه آن هم با یورش به بند و آزار جسمی و هتک حرمت به زندانیان در جلوی انظار دیگران. این حرکت غیر متعارف و توهین آمیز بار اول در نهم آبان ماه سال 1391 در بند نسوان زندان اوین اتفاق افتاد. قطعا و مطمئنا نمی توان گفت که این روش از سال 91 باب شده اما گزارش های اعلام و ثبت شده از سوی زندانیان نشان می دهد در این تاریخ هتک حرمت به زندانیان علنی تر و به وقیحانه ترین نوع ممکن صورت گرفته است و متاسفانه تا کنون نیز ادامه داشته و از شیوه های معمول ماموران برای آزار و اذیت زندانیان محسوب می شود.

اقدام علنی ماموران در نهم آبان ماه 1391 آغاز شد و در این اقدام حدود 20 نفر از مامور که از نیروهای گارد یگان حفاظت اطلاعات زندان اوین بودند به حریم خصوصی و شخصی زندانیان سیاسی بند نسوان زندان اوین یورش بردند اما این تازه شروع کار ماموران بود آنها ابتدا شروع به برهم زدن نظم و سلب آسایش زندانیان سیاسی کردند و پس از آن به شکل توهین آمیز به بازرسی بدنی زندانیان زن محبوس در زندان پرداختند. در این اقدام وقیحانه تنها زندانیان سیاسی و عقیدتی مورد تعرض و بازرسی بدنی قرار گرفتند و هیچ کدام از زندانیانی که مورد بازرسی قرار گرفته بودند از زندانیان جرایم عادی نبودند دقیقا بر خلاف آنچه در قانون داخلی زندان ها نوشته شده است و البته تفاوت چندانی هم نمی کند چرا که بازرسی بدنی زندانین در انظار دیگران امری قانونی محسوب نمی شود چه برای زندانیان سیاسی و عقیدتی و چه برای آنان که از جرایم عادی هستند. گفته می شود که ماموران از این شیوه برای تضعیف روحیه زندانیان سیاسی و عقیدتی و شکستن انها استفاده می کنند و یکی از انگیزه های ماموران از اعمال روش های گوناگون آزار جنسی برای دست برداشتن زندانی از عقایدش می باشد. در آن زمان زندانیانی که مورد تعرض قرار گرفته بودند با همراهی همبندیانشان به شدت به این نوع رفتارهای توهین آمیز اعتراض کردند و در این اعتراض عده ای هم دست به اعصاب غذا زدند به همین منظور و در اعتراض به اعمال این گونه رفتارها سازمان های مدافع حقوق زندانیان و حقوق بشر نیز، طی بیانیه ای آن را محکوم کردند اما این تنها مورد از هتک حرمت ها نبوده و نیست و در 21 آبان ماه 1393 خبر هتک حرمت به "مریم نقاش زرگران" به گوش رسید.

زندانی عقیدتی که پس از این موضوع دچار ناراحتی شدید روحی شد. این زندانی از 17 آبان ماه 1393 پس از 17 ماه تحمل حبس به مدت 4 روز به مرخصی اعزام شد اما پس از بازگشت به زندان با رفتار غیر معمول زندانبانان مواجه شد که با اعمال زور او را وادار به درآوردن همه لباس ها و لخت شدن جلوی چشم بقیه کردند و تا آنجا که ممکن بود وی را مورد آزار جسمی و شکنجه قرار دادند. در این اقدام ماموران و هتک حرمت آنها، این زندانی دچار بیماری شدید روحی شد موضوعی که هنوز هم زمینه ساز کابوس و ترس های مریم در پشت میله های زندان زنان است. قبل از موضوع هتک حرمت، این زندانی مسیحی در هفتم مهرماه سال 92 با تشخیص پزشکان بهداری اوین به بیمارستان مدرس تهران منتقل شده بود کما اینکه او دارای سابقه عمل جراحی قلب هم بوده با اقدام ماموران و هتک حرمت صورت گرفته پس از یک سال که وی با دردهای جسمانی بسیاری تحت مداوا قرار گرفته بود مجددا با اقدام اعمال شده توسط ماموران و دیگر فشارهای زندان مجددا دچار نارسایی مجدد قلب شد. بعد از هتک حرمت از سوی ماموران بند هیچ گونه توضیحی در مورد این موضوع و دلیل رفتاری که با وی داشته اند داده نشد. مریم نقاش زرگران زندانی محبوس در بند نسوان زندان اوین نوکیش مسیحی 37 ساله ای است که نخستین بار در اسفندماه ١٣٨٩ به دفتر پیگیری وزارت اطلاعات احضار و مورد بازجویی قرار گرفت. این بازجویی ها که با تهدید و مزاحمت برای اعضای خانواده وی همراه بود، اغلب در مکان های غیر رسمی و حول پرسش از کلیسای خانگی و جامع ادامه یافت.

وی پس از 19 روز بازداشت با قرار وثیقه 70 میلیونی آزاد شد اما نهایتا چند روز پس از بازداشت سعید عابدینی، شهروند ایرانی-آمریکایی که برای تاسیس پرورشگاه در شمال ایران به کشور بازگشته بود، از سوی پلیس امنیت به صورت تلفنی احضار و بازداشت شد و در همین روز منزل پدری وی مورد تفتیش و کتاب ها و جزوات دینی و لوازم شخصی وی توقیف شد. مریم مجددا در اوایل زمستان 1391 به اتهام "اقدام علیه امنیت ملی" بازداشت شد. وی در 17 دی ماه 91 به پلیس امینت احضار و پس از مراجعه به مدت 5 روز در ساختمان وزرا تحت بازداشت موقت قرار گرفت. این شهروند مسیحی پس از بازجویی های مقدماتی از ساختمان وزرا بدون تفهیم اتهام به زندان اوین منتقل گردید و پس از طی مراحل بازپرسی، پرونده او برای رسیدگی به دادگاه انقلاب اسلامی فرستاده شد. پس از تشکیل دادگاه در شعبه 28 دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی محمد مقیسه به جرم "فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی و اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور به چهارسال زندان محکوم شد.حکم صادر شده در دادگاه تجدید نظر هیچ گونه تغییری نکرد. در تاریخ 24 تیرماه سال 92 مریم نقاش زرگران برای اجرای حکم فراخوانده شد و از آن زمان تا کنون در بند نسوان اوین به سر می برد.

از جمله اتهاماتی که به هیچ گاه به وی تفهیم نشد اما در پرونده مذکور قید شده است می توان به مورادی مانند: تغییر دین از اسلام به مسیحیت «شاخه پروتستان» - عضویت فعال در کلیسای جماعت ربانی - تشکیل و راه اندازی کلیساهای خانگی جهت جذب جوانان به مسیحیت - ارتباط با سازمانهای مسیحی خارج از کشور به منظور تبلیغ آئین مسیحیت - مسافرت به کشور ترکیه برای شرکت در گردهمایی های مسیحیان و در بخشی از حکم صادره برای خانم مریم نقاش زرگران چنین آمده است: «دادگاه فعالیت های انجام شده را در راستای اهداف ضد امنیتی کشور انگلستان و رژیم اشغالگر قدس در جهت گسترش کلیساهای خانگی در داخل کشور و ایجاد انحراف در جامعه اسلامی دانسته و منطبق با ماده ۶۱۰ قانون مجازات اسلامی و با رعایت ماده ۴۶ قانون مجازات اسلامی، نامبرده را به تحمل4 سال حبس با احتساب ایام بازداشت محکوم می نماید.»

مریم نقاش زرگران همچنان با وضعیت جسمانی و روحی نامساعد در بند نسوان زندان اوین دوران محکومیت خود را سپری می کند وی به دلیل ابتلا به بیماری ASD نیاز مبرم به مراقبت های ویژه و مستمر پزشکی دارد. این زندانی علاوه بر بیماری قلبی در یک سال اخیر با بی حسی دست و پا و دردهای مزمن در مفاصل و ستون فقرات مواجه شده که پس از ماهها در مراجعه اولیه به پزشک متخصص تشخیص اولیه بیماری های دیسک کمر، آرتروز و پوکی استخوان بوده است و پزشک معتمد زندان دستور بستری ۵ روزه و نیاز فوری به انجام فیزیوتراپی را صادر کرده که با عدم مجوز دادستانی وی همچنان از درد بسیار رنج می برد.

زرگران همچنین در ماههای زندان به کم خونی شدید، بیماری قند و چربی خون مبتلاست که به دلیل عدم صدور مجوز از سوی نهادهای قضائی مربوطه پروسه درمانی وی همچنان متوقف مانده است. وی در تمام مدت بازداشت و دوران محکومیت با برچسب «زندانی خاص» مورد آزار و اذیت سیستم قضائی قرار گرفته است، از هتک حرمت تا عدم اجازه ملاقات حضوری با برادر و خواهر خود برای ماه های متوالی و امیدوار کردن های واهی برای مرخصی و آزادی مشروط و بدین بهانه ها، عدم صدور مجوز اعزامِ و البته ذکر این موضوع الزامی است که تا کنون بسیاری از زندانیان سیاسی عقیدتی مورد اینگونه تعرضات و نقض قوانین قرار گرفته و همچنان از این روش برای اعمال شکنجه بر زندانیان استفاده می شود.

نوشین ارشادی