زندگی در غم و ناراحتی انسان را افسرده می کند. سوگواری با هر انگیزه وعقیده ای باعث از بین رفتن شادی و نشاط جامعه می شود.ازدیاد روزهای سیاه (عزاداری )در یک جامعه نشانه ای از دینداری نیست بلکه باعث افسردگی و دلزدگی افراد آن جامعه می شود.در برخی ادیان با داشتن چندین امام و پیامبر بیشتر زمانی را که باید به خدا بپردازند به سوگواری زمان مرگ امامان اختصاص می دهند.کسانیکه در این نوع تفکرات دینی غرق می شوند ، عقیده دارند که پیامبر یا آن امام چون برگزیده خدا بوده است بعد از مرگ وارد بهشت می شود. پس برای اثبات این باور خود هم که شده باید شاد باشند چون در بهشت شادی بی نهایت خداوند است .
باز هم تا حدودی قابل درک است زمانیکه پیامبر یا امامی این جهان راترک کند ، پیروان حاضر در زمان خودش برای مدتی در ناراحتی فرو بروند ولی کاملا بی معناست که تا دنیا هست و نسلهای بعدی به آن عزاداری ادامه دهند . متاسفانه این عزاداریها با اعضاء و زندگی مردم جوامع دین زده یکی می شود.
گاهی رهبران یک جامعه بدون توجه به نیازهای عاطفی انسان ها ، آنها را تشویق به گریه و اشک مداوم و دوری از لذات دنیا و گفتگو با خدا در حالت گریه و التماس می نمایند و بر این عقیده هستند که گریه باعث برآورده شدن دعاها در کوتاهترین زمان می شود.
اینجاست که این سوال پیش می آید که ، آیا خدا از شادی نفرت دارد؟
در کلام خدا اینگونه آموزش می دهد :" در خداوند دائما شاد باشید و باز می گویم شاد باشید."(فلیپیان : 4 ) اگر پذیرفته باشیم که فرزند خداوند هستیم ، میدانیم که خداوند فرزندانش را هیچ گاه نگران و گریان نمی خواهد.
اگر نگاهی به روزهای تقویم مسیحیت بیندازیم هیچ نشانه ای از عزاداری و خودزنی برای روز مرگ پیامبران پیشین ( عهد عتیق) در آن نمی بینیم .در تمام کتاب مقدس هیچ حکمی از سوی خدا در این رابطه وجود ندارد.
حتی در عهد عتیق (تثنیه 34 ) می خوانیم ، زمانیکه موسی خدمتگزار خداونددرگذشت ، خداوند او را در دره ای نزدیک بیت فغور دفن نمود ، ولی هیچ کس مکان دفن او را نمی داند. زیرا این خواست خدا بود. خداوند به ذات آدمی کاملا واقف است و میدانست که نسل های بعدی برای دریافت فیض و قداست خود دچار انحراف می گردند و از خدا دور می شوند . زیرا وقتی ما برای پیامبری عزاداری می کنیم ، خدا در درجه دوم قرار می دهیم .
در مسیحیت روز مرگ مسیح بر صلیب را هیچگاه عزاداری نمی کنند ، چون می دانند و ایمان دارند که عیسی مسیح آمد تا کار نجات انسان را تمام کند و ابدیت انسانها را تضمین کند .ما چقدر سعادتمند هستیم که خدا چنین هدیه ارزشمندی ، یعنی پسر عزیز خود با برای نجات ما فرستاد . و این خود بهترین شادی برای مسیحیان است . جمله ای که عیسی مسیح بر روی صلیب در آخرین لحظه گفت :" تمام شد ." بود. و او با گفتن این جمله جریمه تمام گناهان ما راتمام کرد . این خبری خوش برای تمام مسیحیان ایمان دار است و نیازی به سوگواری ندارد. خدا می توانست رسولان و پیامبرانی بعد مسیح بفرستد ولی تصمیم گرفت برای نجات انسان ، توسط مسیح ، خود را فدا سازد و این یعنی خدا خود محبت است و در مقابل این همه محبت فقط می توان شاد بود.
نوشته شده توسط: ندا عطایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر